Ik werk ondertussen ruim 20 jaar. In de loop van de jaren is er in mijn werk, zoals bij vrijwel iedereen, stapje voor stapje van alles veranderd. Deze veranderingen zijn voor mij een stimulans geweest om op weg te gaan naar financiële onafhankelijkheid.
Recent kwam ik voor het eerst een artikel tegen waarin ik deze veranderingen heel genuanceerd beschreven vond worden.
Werkplezier – Essay Paul Verhaeghe
Paul Verhaeghe is een Belgische hoogleraar en psychotherapeut. Hij heeft zich uitgebreid verdiept in het onderwerp werkplezier.
Over het essay: het is een stuk waar je even voor moet gaan zitten, maar zeer de moeite van het lezen waard! Zie hier. Bron: Liberales
Zijn oplossing voor het herwinnen van werkplezier, die hij vooral bij aangepast beleid van de overheid en bedrijfsleiding ziet, vul ik graag aan met die van mezelf:
Werkplezier herwinnen
Het was niet zo dat ik geen plezier meer had in mijn werk. Maar het was wel minder geworden door alle prestatiegerichtheid en onredelijkheid die er in de loop van de jaren ingeslopen is.
Een deel van dat verloren werkplezier heb ik herwonnen. Dat heb ik gedaan door spaarzamer te gaan leven en het geld dat ik uitspaar steeds meer voor me te laten werken. Oftewel, ik word steeds minder afhankelijk van mijn werkgever.
En ik trek me daardoor steeds minder en uiteindelijk niets meer aan van wat de Madoffs en de évolués, zoals Verhaeghe ze noemt, al dan niet van me vinden of met me willen. Ik heb daardoor een stuk autonomie en zelfwaardering herwonnen.
En wat ik helemaal leuk vind: hoe meer ik financieel onafhankelijk geworden ben, des te meer werken de Madoffs en de évolués allemaal voor mij. Ik beleg het vermogen dat ik opbouw in indexfondsen. Het bedrijf waar ik werk maakt onderdeel uit van deze fondsen. Daardoor staan mijn managers voortaan steeds meer bij mij “op de loonlijst” in plaats van andersom.
Vanaf het eerste moment dat ik op dat pad zat ben ik me al weer beter gaan voelen. Het voelt geweldig om minder of niet meer afhankelijk te zijn van de (financiële) waardering van een niet altijd even redelijke werkgever!
Herken jij hetgeen Paul Verhaeghe beschrijft? Hoe ga jij daar mee om?
Lees ook: Eerder stoppen met werken – 11 tips
Wil jij, net als ruim 15.000 anderen, een e-mail ontvangen zodra er een nieuwe post verschijnt en het FOB huishoudboekje 2025 kado?
Let op: met beleggen kun je jouw inleg verliezen. De informatie op deze site is mijn persoonlijke mening, geen beleggingsadvies en je blijft zelf verantwoordelijk bij opvolgen ervan. Blauw onderstreepte links met kunnen mij een vergoeding opleveren voor het doorverwijzen. Dit kost jou niets. Het opnemen van de naam, het logo of de weblinks van Interactive Brokers (IBKR) vindt uitsluitend plaats op grond van een advertentieovereenkomst. IBKR is geen bijdrager, recensent, aanbieder of sponsor van de inhoud die op deze site wordt gepubliceerd, en is niet verantwoordelijk voor de juistheid van de besproken producten of diensten. Reacties kunnen worden gemodereerd of verwijderd.
9 Reacties
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik nu even geen zin had in het lezen van het stuk van Verhaege, daar had ik even geen zin in. Maar het zou zomaar kunnen dat ik dat alsnog eens doe. Ik lees je blog al langere tijd regelmatig en ben ook ruim 20 jaar geleden begonnen in mijn eerste grotemensenbaan na mijn studie. Ik ben met dezelfde dingen bezig als jij geloof ik. Ik weet niet of ik helemaal financieel onafhankelijk hoef te worden om mijn doel te bereiken, maar ik wil wel meer autonomie en vrijheid in mijn eigen leven. Mijn lief en ik lossen als een malle af, tenminste als ik mijn lief zover kan krijgen ; ) Ik hoef niet een soort vroegpensioen, maar wil nu al vrijheid. De reden dat ik nu alsnog eens reageer is omdat werken en werkplezier en nog wat verwante dingen al een aantal jaar mijn tak van sport zijn. Dus deze keer werd ik iets meer getriggerd om echt eens te reageren. Ook ik doe aan indexbeleggen, was altijd al spaarzaam en wil eigenlijk meer leven dan werken en dat is niet altijd populair in onze samenleving. Het feit dat je minder afhankelijk bent van je baas, doordat je zelf geld hebt, of kennis die je te gelde kan maken, draagt volgens mij zeker bij aan je plezier. Je locus of control, dus de mate waarin je denkt zelf invloed te hebben is groter en dat maakt mensen echt blijer. Schrijf lekker door, zou ik zeggen. Dank voor je informatieve blogs! 🙂
Super inspirerend artikel. Zelf kom ik nog maar net kijken op de arbeidsmarkt maar om eerlijk te zeggen vind ik de baan waar ik eerst in werkte (auditor bij een Big 4 kantoor) echt wel een harde business. Doordat ik zoveel heb kunnen sparen in de tijd dat ik er werkte heb ik ontslag kunnen nemen, dat voelde ook als een bevrijding. Nu opzoek naar een leuke baan waar ik meer voldoening uit haal, want financieel onafhankelijk ben ik nog lang niet 😉
Ik heb het artikel dat je aanhaalt niet gelezen, maar ik heb dit artikel al een tijdje openstaan:
https://www.tijd.be/nieuws/politiek_economie_economie/We_genieten_ons_te_pletter_Maar_niemand_is_tevreden/9158994.html
Dus ik denk te weten wat er in staat. Het zal op grote lijnen overeenkomen neem ik aan.
Ik ben zo’n ‘overbodige’ die uit het systeem is gevallen. Achteraf naar mijn mening omdat ik mijn uiterste best deed om aangehaakt te blijven. Maar goed, in het artikel waarvan ik de link plaatste staat ook: ‘mensen veranderen pas wanneer ze in crisis zijn en daardoor voor keuzes komen te staan.’ Ik geloof dat dat in ons geval gelukt is. Volgende maand is ons huisje, dat we van eigen geld gebouwd hebben, klaar en zijn onze lasten bijzonder laag. Het voelt als een daad van verzet tegen het systeem. In ons geval niet omdat de Madoffs voor ons werken, want wij hebben duidelijk een andere keuze gemaakt, maar meer doordat we ons eraan onttrokken hebben. En dat valt fantastisch. Op geen enkele manier voel ik meer sociale druk. En dat is echt heel fijn.
Gefeliciteerd met jullie nieuwe huis en de verworven vrijheid!
Het liberales essay is een uitgebreidere versie van het artikel dat jij aanhaalt.
Luister een keer naar Roger Waters, Amused to Death ! Sluit mooi aan op Verhaeghe, stamt alleen van 30 jaar daarvoor…
Ik werk al een tijdje niet meer, ook omdat we zuinig aan leven. Ik begrijp je helemaal, zo veel mensen zitten gevangen in het leven van salaris naar salaris, ondertussen steeds hun levensstijl ‘upgradend’ als ze wat meer krijgen. Ik hoor dingen waar mijn oren echt van klapperen. Ontslagrondes waarbij alle namen in een pot gaan en mensen willekeurig loten moeten trekken. Al werk je er al dertig jaar. De mogelijkheid om te solliciteren naar iemands anders functie (en salaris) als je denkt dat je diegene zijn taken erbij kan doen. Ik vind het mensonterend.
Ik vraag me af hoe lang het stand houd. Er zijn nog zo weinig mensen die echt iets kunnen of maken. Al die marketing / twitter / verkoop / administratiebanen…. Het is een boel lucht, bedoeld om mensen bezig te houden en in het systeem mee te laten draaien zonder dat ze tijd of gelegenheid krijgen om te gaan morren, of hun ontsnapping kunnen uitstippelen, zoals jij en veel lezers hier hebben gedaan.
Ik werk zelf bij een van de grootste tech-bedrijven ter wereld, uiteraard beursgenoteerd, en het is zeker zo dat er voortdurent gemeten wordt hoe productief medewerkers zijn in met name sales en sales consultancy. Ik kan veel herkennen van wat Verhaeghe beschrijft, maar volgens mij zijn ondernemingen niet zo heel een-dimensioneel.
Ik merk zelf dat er toch nog wel ruimte is voor collegialiteit, en voor maarschappelijke impact anders dan puur op winst(gevendheid) gerichte efficientie. Zo treedt mijn werkgever voor en achter de schermen op bij natuurrampen, het ondersteunen van personeel in de publieke sector en het aanpakken van cybercrime – en lang niet alleen voor commercieel gewin. En dat is dan toch een contragewicht tegen het door Verhaeghe beschreven mechianisme.
Persoonlijk richt ik mij op het zo snel mogelijk financieel onafhankelijk worden. Complete onafhankelijkheid gaat nog ongeveer vijf jaar duren, maar met de tijd treedt ook bij mij een psychologische verandering op waardoor ik luchtiger met meritocratische effecten om kan gaan. Dat doet me goed. Toch streef ik naar volledige onafhankelijkheid, omdat het tijd vrij zal gaan maken die ik maatschappelijk nuttig(er) kan besteden.
Heel veel dank voor het delen van dit artikel. Ik heb het met plezier gelezen!
Wat ik vooral geleerd heb is dat het weinig zin heeft om ergens te blijven in de hoop dat het zal verbeteren. Nantuurlijk, elk werk heeft wel eens een ‘moeilijke week’ of zelfs een paar maand. Maar als de werkomstandigheden grondig wijzigen en er na 6 maanden of zo nog steeds geen zicht is op beterschap is het beste dat je kunt doen zelf verkassen. Als je een beetje een deftige werkethiek hebt en een paar basis vaardigheden vind je zowiezo wel ergens anders werk. En het leven is te kort om er grote stukken van te spenderen op een werk dat royaal sucked.
? geweldige gedachtengang…de managers steeds meer bij jou op de loonlijst in plaats van andersom. Ik werk voor een AEX genoteerd bedrijf en kan er ook zo naar kijken … leuk!